İçimde daha önce hiç yaşamadığım bir duygu var. Yaşım büyüdükçe eminim daha da artacak-eğer böyle giderse-.
Tüm olmasını istediğim şeyler, hiçbiri olmamaya devam ediyor.
Tamam.
Ama bir şey var.
"Nasıl?" diyorum kendi kendime. Ve o an tam kalbime bir sızı geliyor. Sanki o cevaplamalıymış gibi hissediyorum. Çünkü bunların tüm sorumlusu o.
Her şeyi bir kenara atabilirim.
Ve dünyada uzun süre parazitlik yapmayı planlamıyorum.
O yüzden değil, ama hak ettiğim şeyleri hak ettiğimi düşünüyorum, anlıyor musun? Elimde olmaları gerekirdi şimdiye kadar.
Ama yoklar, hiçbiri yok.
Ben zavallıyım.
Kendi sevgimi, kendi sadıklığımı başkasından aynı şekilde bekliyorum.
Bunun için kafamda senaryolar uyduruyorum.
Baş roller aynı.
Hep.
Orada beyaz tenli, koyu saçlı ve mavi gözlü çok güzel uzun boylu bir kız var.
Karşısında sarışın, mavi gözlü çok güzel bir çocuk var.
Arada parazit yapanlar var.
Belki arkadaşlarıdır.
Düşünüyorum.
40 yaşımda ne yapabilirim?
40 yaşında insanlar ne yapıyor?
Çoğu hayatını çocuğuna adamış insanlar.
Güzel.
Çocuk yaptıysan ona en iyi şekilde bakmalısın.
Ben asla bir çocuk sahibi olmak istemiyorum mesela.
Herhangi bir yerde hamile kadın gördüğüm zaman bir tiksinti geliyor, ya da bebek arabası herhangi andıran bir şey.
Ama çocukları sevdiğim nadir zamanlar da var.
Sadece bebekleri sevmiyorum.
Ben hayatımı kocama,çocuğuma,evime ve işime adamak istemiyorum.
Ben hayatımı sevdiğim erkeğe,gezeceğimiz yerlere,güzelliğime ve sevişeceğimiz zamanlara adamak istiyorum.
Şu bulunduğum duruma kendimden çıkıp başkasının, mesela annemin gözünden bakmaya çalışıyorum.
Benim için çok üzülüyordur eminim, o yüzden hep ona üzülmemesi gerektiğini söylüyorum.
Çünkü bu dünyada varlığı bana iyi gelen tek insan o.
Onun üzülmesini hiç mi hiç istemem, bu hayatta isticeğim en son şe.y