Geçenlerde bir ego patlamasıyla uyanmıştım. Bugün ise ortaokulda ki ben gibi uyandım. En aşağılık ve ezik zamanlarım ortaokuldaydı. Keşke şu kafadayken ortaokulu bitirseymişim . Baya kavgaya girer ve hayatım boyunca atamayacağım stresi vücudumdan def etmiş olurdum. Şimdiki halimde bir bok değil sorarsan. Ama en azından herhangi bir insanın hiçbir şekilde laflarına ya da hareketlerine taviz vermem,alttan almam, direkt üstüne giderim aksine. Şiddete eğilim kötüymüş güya.O yüzden sinirlendiğimiz zaman bir şey kırıyoruz. O yüzden insanlar sinirlerini kum torbasıyla atıyor. Bırak bu işleri. İnsanlar sinirlendiğinde ADAM DÖVMEK İSTİYOR işte. Tabii oabildiğince sinirlenmemeye bakmak lazım çünkü sinirlendin mi o siniri çıkartmayıp kendini sikme konusuda var.
Bu sabah orta okuldaki kişiliğle birlikte uyandım. Bana neler yaşadığımı ve hala neler yaşayabilceğimi öğretti. Suskun kalmamın sebebini hatırlattı. İnsanların çok yargılayacı olduklarını ve izin versen tepende tepinebilecek sıfatta olduklarını. En basitinden; annem kafemizin sahibi, patronu. 19 yaşındaki bebe, gelip şakayla karışık da olsa anneme nerede kaldın sen diyemez. Ama annem bunları sallamıyor. E, o sallamıyorsa banane gerçi? yine de 3. kere böyle birşey görürsem sanırım kötü olacak ikidir nedense bir şey söylemedim.
Ya da olmaz, kendini takmayan insandan hayır gelir mi olm.
Bu yazıda bana kendimi 15 yaşındaki bir ergen oğlan gibi hissettirdi. Dur bakalım gerizekalıca şeyler olmaya başladı. HAYIRLISIAA.
"I couldn't understand it. I couldn't believe there were Pokémon that liked people.
Because, up until that moment, I'd never known a Pokémon like that. The longer my journey continued, the more unsure I became. All I kept meeting were Pokémon
and people who communicated with one another and helped one another. That was why I needed to confirm my beliefs by battling with you. I wanted to confront you
hero-to-hero. I needed that more than anything." Insert your narcissistic description of yourself here.