Bu aralar annemle çok konuşuyorum ve bu beni biraz rahatsız ediyor. Çünkü ne içimi açmayı çok sevmiyorum ne de biriyle çok içli dışlı olmayı.
Ama bazı durumlar ve diyaloglar insana bunu yapmaya zorluyor.
Hayır, bu kişi annem. Başka biri değil çünkü.
Ama ona kaç yıldır aptalca bir şey için işkence ettiğimi anladım. Ve benim durumumdan çok rahatsız olduğunu da biliyorum normal olarak ve bu...
Ona hep iligisiz olduğunu söylerken ben de kısmen fark etmeden onun kafasına daha çok düşünce itmişim.
Gerçi biri olsaydı onu bırakıp hemen başkasına anlatırdım ama yok.
Hala yok.
Herneyse.
Bende biraz fazla rahatsız edici olduğumun farkına vardım.
Sadece bir çözüm istiyorum bu takıntılarım konusunda.
Kendimi sevmemi beklemiyorum bu konuda ama en azından takıntılarımı yok edebiliyor olmalıyım.
"I couldn't understand it. I couldn't believe there were Pokémon that liked people.
Because, up until that moment, I'd never known a Pokémon like that. The longer my journey continued, the more unsure I became. All I kept meeting were Pokémon
and people who communicated with one another and helped one another. That was why I needed to confirm my beliefs by battling with you. I wanted to confront you
hero-to-hero. I needed that more than anything." Insert your narcissistic description of yourself here.
facebook twitter tumblr
email formspring livejournal