Bu sabah biraz daha geç uyandım ve her gün bir (1)e ayarladığım alarmımı yataktayken duymuş oldum. O alarm eskiden kalma ama kaldırmıyorum ne olur ne olmaz diye...Sonra bayram falan hatırlamıyorum tabii, işim olmuyor geçen 3 bayramdır belki. İçimden keşke alarm yerine biri arasaydı dedim, bunu bayramdan dolayı düşünmedim bir daha söylüyorum. Arayamazdı gerçi telefonumda sim-kart yok olsa da iptal numaram. Sonra mutfağa gittim kahvaltı için, annemin telefonuna baktım çalışanlardan 4 mesaj gelmiş. Birinde 19 yaşında olmasına rağmen hüloşlu,prensesli bir mesaj var. Böyle bir takıldım. Anneme bunu söylerken o tamamiyle feyk ve samimiyetsiz ifademi takıldım. Niyetim kimseyi incitmek değil ama kendimin incindiğini fark edemedim o mesajdan sonra ve ona sarkastik bir ifadeyle "prenses" ve en sonunda "kart prenses" dedim. Ama incitmek için değil...Benim bir huyum var incindiğim zaman bunu hiç karşıya göstermek istemiyorum ve bunun tek yolunun karşımdakinin bilmeden inciterek onu kendi acısıyla bırakmak olduğunu düşünüyorum. Ama bunu ne yapıyor olduğumu bilerek yapmam.Sonra ona "kart" dediğim için bir şeyler bir şeyler söyledi ve ağlamaya başladı bunu o kadar saçma ve aptalca buldum ki normalde konuşmayacaktım. Ama ağlamaya devam edince "Kıskandığım için söyledim dedim." Ve bu %100 gerçek. Bir kötü özelliğimi diğer iyi özelliğimle kapatmaya çalışırım. Kıskançlığı dürüstlükle. "Neyi kıskanıyorsun?" dedi bana bende ona mesaj atacak, halini hatrını soracak bir sürü insan olduğundan ve bu yaşta bile bana prenses diyecek kimse olmamasından dolayı olduğunu söyledim. "Çalışanlar sadece arkadaşlarım yok" gibi bir şey söyledi bana. Bana karşı. Benim gibi ne bir akrabası, ne kardeşi,ne bir arkadaşı ne de internet arkadaşı bile olmayan birine söyledi bunu.Ben hayatımın tamamını bu gerizekalı şeyin önünde geçiriyorum.Arkadaş istiyorum ama hazır hissetmiyorum, kalbimin kırılmasından korkuyorum şu an ki durumumun sorumlusu hisleri hatırlacak bir şey olmasın istiyorum bu yüzden arkadaşım olmasını istemiyorum ben "hazır" olmadan. Ne zaman olacaksam artık...
Onun komşusu,arkadaşı,kardeşleri,akrabaları,kocası,çalışanları var.
Ama kendini hala yalnız hissediyor olabilir.
Tamam.

"I couldn't understand it. I couldn't believe there were Pokémon that liked people.
Because, up until that moment, I'd never known a Pokémon like that. The longer my journey continued, the more unsure I became. All I kept meeting were Pokémon
and people who communicated with one another and helped one another. That was why I needed to confirm my beliefs by battling with you. I wanted to confront you
hero-to-hero. I needed that more than anything." Insert your narcissistic description of yourself here.
facebook twitter tumblr
email formspring livejournal