Kafayı yediğimi düşünüyorum.
Hiç kimseyle arkadaşlık kurmuyorum, konuşmuyorum, tüm acımı unutup gülüyorum, kahkaha atıyorum, intihar edesim geliyor, korkuyorum, müziği açığ saniyesinde oynuyorum, sonra mal gibi tekrar ne yapıyorsam ona dönüyorum, hayal ediyorum, hayallerime bağlı yaşıyorum, aslında kafamın içinde rahat ediyorum bir tek, tek dayanağım annem benim için çok şey yaptığını zannederken bir bok yapmıyor, babamı saymıyorum,gidecek bir yerim yok, yıllardır evden çıkmıyorum, kendimi hazır hissetmiyorum, gece kafamı yastığa koyup gözlerimi kapattığımda ya hayallerimi ya da korkunç şeyleri görüyorum, karanlıktan korkuyorum,sebepsiz stresle yaşıyorum,kendimi sevmiyorum,kendimi ciddiye almıyorum, kendimi değerli ve yeterli bulmuyorum,beni duyan bir tanrının olduğuna ve istediklerimi geçte olsa vereceğini düşünüyorum,hastalıklardan herşeyden daha çok korkuyorum,acı çekmekten kendimi alıkoymak için kendimi insanlardan soyutluyorum, dalga geçimekten korkuyorum, insanlardan korkuyorum,insanların arasında barınamıyorum, dış görünüşümü beğenmiyorum, yaşadığım yeri beğenmiyorum,en fazla küçük korkak bir insan kadar olan kişiliğimi sevmiyorum,beni bu hale getiren insanları lanetlemek istiyorum,yaşadığım şehrin sokakları unutacak kadar uzak kalmak istiyorum buradan.