Fethiye'ye tatile çıktığımız yıl. Ben evde kalsam daha mutlu olurdum.
Ama annem için iyiydi, sanırım...
O yıl zayıflıyorum ben.
Baya kilo verdim en başından beri, ama hala resimler duruyor hiçte öyle güzel görünmüyorum.
55 kg falandım sanırım. Neyse.
Benim gibi bir salak o kiloları tekrar aldı, ama boğazını tutamadığı için değil, hayatta en çok istediği şeye kavuşmak için. Ya da o öyle sandı, gerizekalı.
Bir kere bu dünya'da tanrıyla anlaşamazsın.
Ne yaparsan yap, ne kadar çalışırsan çalış, kağıt üzerinde kesin anlaşmaları sadece insanlarla yapabilirsin.
O zamanlar 1.75 olmak için ölüyordum ben.
Ve çok saftirik olduğum için Tanrı'nın benimle olduğunu ve çabalarımını karşılığını vereceğini düşünüyordum.
O zamanlar 1.61dim (aslında 1.62ymişim,salak diyetisyen önden örmüş, o yüzden 1cm kısa çıkmış.)
ve eğer 14 kg verirsem yağdan arada ki açığı kapatır, istediğim boya ulaşırım sandım.
Şimdi bana salak salak bakma. Ben iyi kalpli bir insanım ve o zamanlar boyun bu kadar karın ağrısı olabileceği bilmiyordum, sadece inanmak istedim. Anneme bir kere "Verdiğin her bir kilo, boyuna gidiyormuş." demiştim de inanmıştı ajdhaskslş.
Hayır, bu kadar salak olduğumu geçiyorum, o kiloyu tekrar niye aldım?
Kilo vermek uzun bir süreç çünkü.
Ve çok sıkıcı.
Benim hayatımın her anı sıkıcı bile olsa bu ultra sıkıcı.
Hatta dedim ki aynı kiloyu tekrar bile veririm bunun için.
Neden çünkü malım ve hala olacağına inanıyorum.
Hadi ben hiç bir şey bilmiyorum, ama sen, burayı okuyorsan bil ki, bir şeyi çok istiyorsan, ama böyle deli gibi, yıllar bile istediğinden alıp götüremiyorsa, o isteği hiçbir zaman unutamayacaksın, eğer bu kadar istemişsen asla vazgeçmeyeceksin ondan. Sadece belki, durulacaksın ama eğer fırsatın olursa her koşulda onun için yürüyeceksin.
Yılları geri döndürüp, bu isteğimden arınmak çok isterdim, en başında bunun varlığını hiç bilmemeliydim.Gerçekten hayatım çok daha aydınlık ve rahat olurdu.
Bir insanın böylesine büyük bir pisliği yenebilmesi için, ya kendi iradesinde daha güçlü bir insan tarafından değiştirilmesi ya da bir insanı çok sevmesi lazım ki, unutsun.
Benim aklıma bunlar geldi, sen ne dersin?

"I couldn't understand it. I couldn't believe there were Pokémon that liked people.
Because, up until that moment, I'd never known a Pokémon like that. The longer my journey continued, the more unsure I became. All I kept meeting were Pokémon
and people who communicated with one another and helped one another. That was why I needed to confirm my beliefs by battling with you. I wanted to confront you
hero-to-hero. I needed that more than anything." Insert your narcissistic description of yourself here.
facebook twitter tumblr
email formspring livejournal