Bazen yatağımda kendimi kötü hissederken aklıma "şimdi 1.80 boyun olsa seni kollarına sarıp, avutabilir miydi sanki?" diyorum. Kendimi bu obsesyondan arındırmaya çalışıyorum sürekli.
Mümkün değil, çünkü yaşım 18 olduğu için bunu bir obsesyon olarak değerlendirdim, eğer 12 olsaydı sadece bir istek olurdu. Şunu söyleyebilirim ki, hayatımda hiç bir şeyi bu kadar istemedim, çok güzel istedim, içinde hiç bir kötü niyet bulundurmayan,sırf ben mutlu olayım ve kendimi iyi hissedeyim diye istediğim bir şeydi.Olsaydı hiç kimseye bir zararı olmazdı. Ama genetik işte. Yapabileceğim çok bir şey yoktu. İlk bunu istediğim zamanı hatırlıyorum.Ohoo  ben o zamana kadar çoktan istediğim yere kadar uzarım demiştim.Bu olayın bu kadar büyümesinin sebebi, tamamen yalnız olmam gerçek hayatımda,benim yıllarım hep aynı geçiyor, günlerim bile demiyorum.Beni mutlu edecek hiç bir şey yok.Burada  hayatımda en çok istediğim ikinci şey geliyor aklıma. Bir insan.
Bilmiyorum.Hayatımda bir insan, ya da insanlar olsa daha mutlu olur muydum? Şu halimle bir peri gelip "Seni istediğin görüntüye sokacağım, ama hayatın böyle kalacak." dese  hayatta kabul etmezdim.Evet istiyordum ama geçti artık, böyle bir şansım olsaydı bile, gerçekten hayatımın böyle gitmesine katlanmıyorum artık. Bu iki insanla aynı evde yaşamak istemiyorum, artık üzülmek istemiyorum,habire aynı şeyleri yapmak istemiyorum,mutsuz olmak istemiyorum,ben olmak istiyorum,mutlu olmak istiyorum sadece.
Sadece sevdiğim insanlarla,sevdiğim bir yerde mutlu olmak istiyorum.
Doğum günüm geçti an itibariyle belki, mumlarını üfleyip dilek tutacağım bir pastam da yoktu, ama dileğim bu.Ben mutlu olmak istiyorum sadece.