Hayatımda hiçbir zaman istediğim şeyi maddi bakımdan alamadığım zaman üzülmedim, hiç kafama takmadım, hiç depresyona girmedim.Ha fakir değildik, değiliz zaten.Ama anlatmak istediğim, ben çocukken gelirimizi söylemeyeceğim ama bundan bile az olanlar olduğu için söylüyorum bunu ve ben tek çocuk olduğumdan daha az hissettim maddi durum konusunu. Ama ailemin ağzında hep bir "borç" olayı dönüyordu.Elbette kredi kartı borçları. Annem bu konu da daha çok duygusal davranır, istiyorsa alır babam çok hesaplama yapar. Muhasebeciydi zaten. O da duygusal biri ama konu paraya gelince, fazla hesap,kitap.Çok mantık.Bunu benim etrafımda bizden kaç kat faha fazla borcu olan insanlardan bizim ne kadar da az borcumuz olduğunu anlamıştım mesela.O insanlardan, hepsinden nefret ediyorum. Hayır, borçları olduğu için değil tabii ki, neyse.Çocukken bir tek istediğim çamaşır makinesi oyuncağını alamamıştım onun yerine daha küçüğünü almışlardı.Bir tek onu hatırlıyorum ama onunla da mutluydum. Ama diğer yönlerden diğer çocuklardan daha şanslıydım tek çocuk olduğumdan bir tek bana geliyordu alınacaklar, başka düşünülecek bir velet daha yoktu ortada. Mesela ben küçükken pringles bir lükstü. Ben yiyordum,sonra 2007 mi bilmiyorum, dershaneye gidiyordum, yeni başlamıştım.İstisnasız heerrrrrrrrrrrkeste e250 varken ben de onun bir üstü d900i vardı.İlk telefonum.Ve son aslında.
Ama onlar dışında bir şey istediğim de "sıkışığız." lafını duymak istemiyorum.Bana göre ben küçücük bir çocukken de benimle borç konularını konuşmamalarını dilerdim.Ben anlayışlı ve düşünceli biriyim zaten, bana habire aynı şeyi söylemene gerek yok. Ve şu an aslında evet, büyük bir işe giriştik, toplu olan paramızı bir işe yatırdık ve onu biriktirmek tekrar amacımız ama eski gelirimizden 4 kat daha fazla kazanıyoruz en azından.İstediğim şeyleri üstelemiyorum, eğer üsteleseydim eminim bir sonuca varırdım. Ama bok gibi bir durumun içindeyim, ve inan benim istediğim şeylerin yerini bok gibi param olsa yine dolduramazdım.4 yıldır, ölmek isteyecek duruma geldim, ve istediklerim var ama maddi değiller, o yüzden maddi istediğim şeyleri bile çok ısrar etmiyorum.Ki, bana göre bir insanın hayatı sınırlı ve dünya da sadece bir yaşamı var bu yüzden her isteğini yapmalı ne olursa olsun.Ama benim diğer maddi olmayan isteklerim beni o kadar sarmış ki ben diğer isteklerimi göremiyorum bile.Yazının başından beri söylemek istediğim yere geldim.
Maddi ne alamadıysam alamayım, hiç üzülmedim, sıkılmadım.Örnek vermem gerekirse, bir mağaza da bir kıyafet görüyorum mesela, Burberry olsun, çok pahalı değil mi  ve çok güzel, onu alamadığım için değil, o kıyafetin bana kilolarımdan ötürü güzel oturmamasından dolayı çok üzülürüm. Yaklaşık 6 yıldır bu konuda depresyondayım, belki de bu yüzden başladı bu yakamı bırakmayan his.
Maddi konuda çok aşmış olsaydım, mesela Acun Ilıcalı, Ali Ağaoğlu gibi, bu konu da çokda heyecanlı olmazdım.Tek sevincem sağlık konusunda bana ve sevdiklerime en güzel imkanları sunabilecek kapasitede olmamdır. Bu aralar habire kanser, diğer hastalıklar, ölenler , çok bıktım.
Ruhumu kemiyor bu şeyler. Ben hastalıktan korkarım, fobi gibi, adı var mıdır bilmem.Hastalıklara bakamam, herhangi birinin ismini duysam bir kötü olurum.Ve kanser artık o kadar arttı ki her yerde görüyorum, çok normal bir şey oldu ve ben çok rahatsızım bu durumdan.Bir yerde beni çok büyük bir şekilde etkileyen bir şey varsa o da budur. Saniyesinde moralimi yerle bir edebiliyor.Gerçekten çok mutsuzum.Böyle olunca sanki kendimi de hastalıklı gibi hissediyorum.Baktığım şeylere hastalıklı ve depresif olarak bakıyorum. 18 yaşındayım ama bana bir şey olmaz diyemiyorum, en azından bu yaşta biraz daha rahat olmalıyım.Ailemde de kimse de yok, umarım hiç bir zaman olmaz. Ama ben ruh halim gereği, ruhum hasta hissediyor,anlata biliyor muyum?Takıntımdan dolayı, üç kez tomografi çektirdim ve bunun bile kanser yapabileceğini öğrendiğim an "bittim" gibi hissettim. Elbette radyasyonun zararlı olduğunu biliyordum.Ama bundan sonra içimi rahatlatmak için bir yol olmayacak benim için. Çok fazla baş ağrım var.
Kafam çok dolu ve karışık, eminim yazdığım şeylerde bir sürü anlam düşmesi, saçma salak şeyler var, ama çok kötü hissediyorum bir şey yazarken, başka bir şey düşünüyor gibiyim.