Bu aralar Bleach izliyorum...
Aslında ne kadar izliyorum denilebilir bilmiyorum...
Çoğu bölümü atlıyorum.
Canım sıkıldı gene.
Bundan baya bir zaman önce zaten izliyordum Bleach'i.
Yani şu an izlediğim bölümleri aslında izlemiştim daha önce ama çok büyük olaylar dışında pek bir şey hatırlamıyorum.
Bazı şeyler baya baya ilk defa izliyormuşumcasına sürpriz oluyor.
İlk ss arc'da Ichi bankaisini yapmadan düşünmüştüm ki, benim zampakutou'm olsa nasıl bir şey olur diye.
Sonra kesin ipince simsiyah bir şey olur dedim içimden.
Sonra İchigo'nun bankai gördüm.OHA dedim.Bankai'mi çaldın şerefsiz :ı
dasfdkşlşis.
Neyse ki ben onu aslında normal zampakutou şekli olarak düşünmüştüm , bankai olarak grim reaper olmayı düşünüyorum. Seksi,ne?
Neyse.
Öf.
Aslında bu yazının yüksek enerji içermesi gerekiyordu.
Böyle bu moddayken olmuyor.
MAL'da kapalı zaten amk, of.
...
Bu animeyi izlerken, aynı zamanda o zamanlar deli gibi In Flames dinliyordum.
Sonra Ulquiorra'nın themeinin In Flames - Moonshield olduğunu görünce ağzım bir karış açık kalmıştı.Hayır ne alaka? Japon animesi ve death metal demiştim...
Ama Moonshield'ı ulquiorra'dan önce biliyormuydum onu hatırlamıyorum işte.
Hatırladığım bir şey varsa, ölümünden sonra hollow bir ruh halinde o şarkıyı dinliyordum.
Çok dull, çok anlamsız olmuştu bir anda herşey.
Bunu daha önce L'de hissetmiştim.
Çok garip bir şey oluyor bana sevdiğim karakter ölünce.
Sadece birini sevince bile.
Şu an da izliyorum, ama öleceğini bildiğim için bir garibim yani.
İşin garibi 4 yılda benim hayatım tayah oldu.
Ama bu hala aynı.
Hala aynı hissediyorum.
Bazı şeylere fazla anlam yüklüyorum.
Bazen çok ciddiyim.
Bunları sevmiyorum.
Ama bir şey var ki;
Şu an üzgünüm ama bu güzel bir üzüntü.
Depresif bir üzüntü değil.
Butters "sevgilisi" onu terk ettikten sonra kaldırımda ağlarken Stan yanına gelip, "hayattan nefret ediyorsan bize katıl, mezarlıkta şiir yazarız, habire hayatın ne kadar kötü olduğundan bahsederiz" demişti bir bölümde.
Butters'da "Sağol stan, ama böyle iyiyim. Şu an üzgünüm ama, bilirsin ya, bu bana yaşadığımı hissettirdi, her zaman hayatın ne kadar berbat olduğundan bahseden ibne bir goth olacağıma, ağlak bir amcık olurum daha iyi." demişti.
Bazıları için hiç bir anlam ifade etmez ama ben her kelimesine kadar anlıyorum burada ne geçiyor.
Bunu en kolay anlatmanın yolu, eğer üzgünseniz insanlar yanınıza gelir ve sorar " iyi misin?" diye.
Ama eğer depresyondaysanız insanlar neden böyle davrandığınızı anlamazlar, ya da sizi öyle gördüktelerinden hep, umursamazlar.
Depresyon, duygusuzdur.
Üzüntü, bir duygu içerir.
Ve kaybolur.
Ama depresyon kaybolmaz.
Hep bir fırsat kollar su yüzüne çıkmak için.
Ben şu an üzgün hissediyorum ama bir sebebi var en azından.
Ve bu üzüntü en fazla 2 3 sürecek.
En fazla.
Sonra tekrar depresyonuma devam edeceğim.
Bu da benim hayatım işte.
"I couldn't understand it. I couldn't believe there were Pokémon that liked people.
Because, up until that moment, I'd never known a Pokémon like that. The longer my journey continued, the more unsure I became. All I kept meeting were Pokémon
and people who communicated with one another and helped one another. That was why I needed to confirm my beliefs by battling with you. I wanted to confront you
hero-to-hero. I needed that more than anything." Insert your narcissistic description of yourself here.